Jakże ogromną siłę ma modlitwa dziecka! Staje ona czasem wzorem dla
dorosłych: modlić się z prostotą i całkowitą ufnością, to znaczy zwracać się do
Boga tak, jak czynią to dzieci.
LIST DO DZIECI, 1994
Módlcie się drodzy chłopcy i dziewczęta, abyście rozpoznali, jakie jest
wasze powołanie, i abyście mogli później iść wielkodusznie ze jego głosem.
LIST DO DZIECI, 1994
Ileż dzieci, także w tych dniach pada ofiarą
nienawiści, która szleje w wielu miejscach ziemskiego globu, jak na przykład na
Bałkanach i w niektórych krajach Afryki! Właśnie rozważając te wydarzenia,
napełniające nas wielkim bólem, postanowiłem prosić was, drogie dzieci, abyście
wzięły sobie do serca modlitwę o pokój. Wiecie dobrze, że miłość i zgoda budują
pokój, a nienawiść i przemoc go rujnują. Jesteście wrażliwe na miłość, a
lękacie się wszelkiej nienawiści. Dlatego Papież może liczyć na to, że
spełnicie jego prośbę, że dołączycie się do modlitwy o pokój na świecie z takim
samym zapałem, z jakim modlicie się o pokój i zgodę w waszych rodzinach.
LIST DO DZIECI, 1994
Musimy się razem wiele
modlić, ażeby ludzkość, a żyje na ziemi wiele miliardów ludzi, stawała się coraz
bardziej rodziną Bożą, ażeby mogła żyć w pokoju.
LIST DO DZIECI, 1994
Dzieciństwo i młodość
Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły seniora i Emilii z Kaczorowskich. Ochrzczony został dnia 20 czerwca 1920 roku. Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym źródłem utrzymania była pensja ojca – wojskowego urzędnika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika.
Matka pracowała dorywczo jako szwaczka. Edmund, brat Karola, po ukończeniu
wadowickiego gimnazjum studiował medycynę w Krakowie. W dzieciństwie Karola
nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia – Lolek. Był chłopcem bardzo
utalentowanym i usportowionym. Regularnie grał w piłkę nożną oraz jeździł na
nartach. Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a
także spacery po okolicy Wadowic. W większości wycieczek towarzyszył mu ojciec.
Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat Edmund, brat Karola. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku. Od września 1930 roku, po zdaniu egzaminów wstępnych, Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nie miał żadnych problemów z nauką. Już w tym wieku, według jego katechetów, wyróżniała go także ogromna wiara. W pierwszej klasie
ks. Kazimierz Figlewicz zachęcił go do przystąpienia do kółka ministranckiego,
którego stał się prezesem. Katecheta ten miał znaczny wpływ na rozwój duchowy
młodego Karola Wojtyły. Podczas nauki w gimnazjum Karol zainteresował się
teatrem - występował w przedstawieniach Kółka Teatralnego stworzonego przez
polonistów z wadowickich gimnazjów: żeńskiego im. Michaliny Mościckiej i
męskiego im. Marcina Wadowity
Studia
14 maja 1938roku Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum
otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą, która umożliwiała podjęcie
studiów na większości uczelni bez egzaminów wstępnych. Karol Wojtyła wybrał
studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Studia rozpoczął w październiku 1938 roku. Czas od października 1938 do lutego
1941 roku to okres wytężonej nauki Karola na studiach, spotkań grupy
literackiej, a także tworzenia własnej poezji. Dnia 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. W 1942 i 1943, jako reprezentant krakowskiej
społeczności akademickiej, udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby
jasnogórskie. Wojna odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów,
zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay.
Początkowo od jesieni 1940 przez rok w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w
oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z
organizacją podziemną "Unia", powiązaną ze środowiskiem katolickim,
która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów. Jesienią roku 1941
Karol wraz z przyjaciółmi założył Teatr Rapsodyczny, który swoje pierwsze
przedstawienie wystawił 1 listopada 1941. Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło
nagle w roku 1942, gdy postanowił on studiować teologię i wstąpił do tajnego
Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie oraz rozpoczął w konspiracji
studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od
kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol Wojtyła pracował na uczelni jako
asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu.
Kapłaństwo
16 listopada 1946 roku alumn Metropolitalnego
Seminarium Duchownego Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później
diakonem. Już 1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza, 2 listopada neoprezbiter odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada wyjechał do Rzymu, aby
kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum (teraz
Papieski Uniwersytet w Rzymie). W 1948 roku ukończył studia z dyplomem summa
cum laude. W lipcu 1948 roku, na
okres 7 miesięcy Karol Wojtyła został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. Od tego momentu rozpoczął się dla młodego księdza okres wycieczek i podróży z młodzieżą po Polsce. W marcu 1949 roku Karol Wojtyła został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam też założył
mieszany chorał gregoriański. W roku 1951 po śmierci kardynała Sapiehy, Karol
Wojtyła został skierowany na urlop w celu ukończenia pracy habilitacyjnej. W
tym okresie dużo uwagi poświęcił także pracy publicystycznej. Pisał wiele m.in.
na temat chrześcijańskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca Ocena
możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera
została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, jednak
Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty. Karol
Wojtyła powrócił do przerwanych obowiązków. Wykładał m.in. w seminariach
diecezji: krakowskiej, katowickiej i częstochowskiej oraz na Katolickim
Uniwersytecie Lubelskim. Jego wykłady obejmowały głównie teologię moralną i
etykę małżeńską. W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem
tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej
ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 w katedrze na Wawelu metropolita
krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. W 1962 roku został krajowym
duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył.
Już w tym okresie Karol Wojtyła bardzo dużo czasu poświęcał na podróże
zagraniczne w celach ewangelizacyjnych i religijnych. 30 grudnia 1963, półtora
roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol
Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas
konsystorza 26 czerwca 1967 został nominowany kardynałem. 16 października 1978 roku konklawe wybieraarcybiskupa
Krakowa PAPIEŻEM. Kardynał Karol Wojtyła przyjmuje imię JANA PAWŁA II.
Papież – Polak
Papież Jan Paweł II jako pierwszy ze wszystkich papieży zaczął dużo pielgrzymować po całym świecie. Chciał, by także ludzie, którzy nigdy nie będą mogli przyjechać
do Watykanu, mogli spotkać się z papieżem. Pragnął być bliski wszystkim
ludziom. Pielgrzymki papieskie były też sposobem na to, by całemu światu głosić
Ewangelię.
Odbył osiem pielgrzymek do Polski.
• I pielgrzymka (2–10 czerwca 1979)
• II pielgrzymka (16–23 czerwca 1983)
• III pielgrzymka (8–14 czerwca 1987)
• IV pielgrzymka (1–9 czerwca, 13–20 sierpnia 1991)
• V pielgrzymka (22 maja 1995)
• VI pielgrzymka (31 maja–10 czerwca 1997)
• VII pielgrzymka (5–17 czerwca 1999)
• VIII pielgrzymka (16–19 sierpnia 2002)
Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za najdłuższy, po pontyfikacie Świętego Piotra oraz bł. Piusa IX. Był papieżem przez 26 i pół roku
(9665 dni).
Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek
poprzedni papież. Według danych na październik 2004 r. ogłosił on
błogosławionymi w sumie 1340 osób. Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez
cały pontyfikat był arcybiskup Stanisław Dziwisz.
2 kwietnia 2005 r. odszedł od nas do Domu Ojca,
ale nadal pozostaje z nami żywy w Swoich
naukach.
1maja 2011 roku obecny papież Benedykt XVI ogłosił Jana Pawła II
błogosławionym Kościoła katolickiego.\